Van Arnold road tot aan die Zevenhuis...

Hallo hallo!
Jaja, jullie waren ons zeker vergeten...Nou, wij jullie niet hoor ;)
We zijn alweer terug in Nederland, maar we wilde jullie onze laatste 2 maanden in Zuid Afrika, Mozambique en Swaziland niet onthouden, dus hier komt ie dan!

Waar moet ik beginnen en wat willen jullie allemaal wel en niet horen. Nou, dit is het laatste verhaaltje, hierna zullen we jullie niet meer lastig vallen, dus het mag best wat langer zijn.

5 Juni was het dan zover, we zouden Kaapstad verlaten. Maar een stad waar je 4 maanden gewoond hebt verlaat je niet zomaar. Eerst nog even onze tassen pakken, kamers opruimen, afscheid nemen van collega's en vrienden, een veel te zwaar pakketje op de post doen en de laatste essentiële benodigdheden inslaan. Jaja, en dat allemaal op de laatste dag. Nou, dat was dus geen succes...Jullie kunnen je wel voorstellen dat wij erg blij waren toen wij, in de stromende regen, Arnold Road uitreden! Op naar Hermanus waar walvissen gespot zouden worden. Nou, die hebben we dus niet gezien, maar we hebben ons, samen met Manoni en Simon, prima vermaakt! Het afscheid viel zwaar, maar we wisten dat we een supertijd tegemoet gingen…dus op naar MosselBay om een nachtje in een tot hostel omgebouwde trein te slapen. Van MosselBay zijn we naar Stormsrivier gereden, een dorpje dichtbij het Tsitsikamma national park. Hier hebben we een hele mooie, doch niet ongevaarlijke, hike ondernomen richting een waterval(letje). De dag erna stond er een nog gevaarlijkere onderneming op het programma: bungeejumpen vanaf de hoogste brug in de wereld!!! May en Gees waren zo dapper de sprong te wagen, ik ging mee als bungeebuddy! Na, voor het eerst sinds 4 maanden, ons gewicht te weten te zijn gekomen (opzich niet echt een prettige ervaring na 4 maanden Kaapstad), passende bescherming aan te hebben gedaan en een peptalk van de medewerkers gingen we op naar de 216 meter hoge jump. May en Gees vonden het best spannend en ik met hun natuurlijk ook. Tot mijn verbazing waren ze na de sprong allebei heel relax en zeiden dat het allemaal nog wel meeviel, de bikkels! Ze zouden het zo weer doen en ik zou ze, na al die ontspannen verhalen, misschien ook nog wel achterna springen.
Na Stormsrivier volgde JeffreysBay…Een dorpje wat wij met pijn in onze hartjes na 6 dagen eigenlijk nog te vroeg verlaten hebben! Bij de kenners staat JeffrysBay bekend als een van de beste surfplekken van de wereld, dus jullie kunnen je wel voorstellen wat daar op de planning stond ;) Juist ja: surfers spotten en natuurlijk zelf ook (weer) een poging wagen. We zaten in het leukste hostel wat Zuid Afrika ons te bieden had Ubuntu (http://www.jaybay.co.za/). Daar zaten een heleboel bovengenoemde waar wij de nodige pokeravondjes, poolwedstrijden en danspasjes mee hebben gedeeld. May en Gees (de bikkels;)) hebben de wereldberoemde golven bedwongen, ik haakte weer af… Ook zijn we vanuit JeffrysBay naar Addo Elephant park gereden waar we voor het eerst kennis gemaakt hebben met een hele hoop wilde olifanten. Voor mij echt een van de hoogtepunten van afgelopen maanden. We stonden met onze witte Chico tussen de grote, kleine, dikke en dunne olifanten in, het waren er echt veel!
In J’Bay zijn we ook op een townshiptour geweest met onze ‘brother from another mother’. Wat een ervaring (weer een hoogtepunt, hihi), rondwandelen tussen de hutjes, zelf gebrouwen bier drinken met de lokale, werkeloze mannen, een hanenkam laten scheren bij de township kapper (wij natuurlijk niet, maar onze Nieuw Zeelandse vriend Richard liet zich hier maar al te graag voor lenen) een pilsje drinken en een dansje wagen in de shebeen en een typische Xhosa maaltijd eten bij onze gids thuis met op de achtergrond Jan Smit (onze inbreng).
Maar aan al het goede komt een eind…We moesten J’Bay verlaten, want Zuid Afrika had nog zoveel meer te bieden. Onze Chico bracht ons naar Chinsta waar we in een heel mooi hostel zaten met prachtig uitzicht, maar we mistte onze surfdudes… We zijn toen doorgereden maar doorgereden naar Umtata vanwaar we het openbaar vervoer naar Bulungula (http://www.bulungula.com/) zouden nemen. Hier had ik in Nederland al van gehoord en hier keken we ontzettend naar uit. We wilde ook graag een keer met het openbaar vervoer reizen, daarom kozen we ervoor onze bolide een keer te laten staan en ons tussen de, overwegend zwarte, bevolking van Zuid Afrika te voegen. Dit leverde ons ook één nacht gratis op, maar het ging ons toch echt om de ervaring. En wat voor een ervaring. Eerst met een vol taxibusje, toen 3 uur wachten tot het bakkie (over)vol zat, toen ongeveer 2,5 uur in het overvolle bakkie over onverharde wegen, stukje lopen, een wilde rivier oversteken (in een bootje wat door een 12 jarig jongetje bemand werd) en een hike van ongeveer één uur met een rugzak die natuurlijk veel te zwaar was kwamen we aan op de plaats van bestemming. Dit moesten we allemaal overwinnen om in een hostel terecht te komen waar warm water was omdat je paraffine aanstak in een douchepijp, de paarden, ezels en koeien los rond liepen, je de wc niet door kon spoelen maar een emmer met zand het werk liet doen en geen stroom was…en het was FANTASTISCH! Niet alleen de weg er naartoe was een ervaring, ook het verblijf. We hebben een hele ochtend geleefd als een Xhosa vrouw: onze gezichten met een soort klei bedekt om ze te beschermen tegen de zon, water en hout gehaald en op ons hoofd (geprobeerd) te dragen en vetkoek gebakken (soort oliebollen). Ook hebben we walvissen en dolfijnen gespot en hebben May en Gees (de bikkels) zich laten verwennen met een massage. De terugweg waren we zo slim met de shuttle te gaan…dachten we. Het begon over een pad wat je niet eens een pad kon noemen (Bulungula is sowieso allemaal maar bereikbaar voor 4x4) maar toen we op de ‘verharde’ weg kwamen begon de ellende pas. Omdat het openbaar vervoer in die regio niet zo fantastisch is maakt de lokale bevolking ook gebruik van de shuttle en dit keer reisde er een doodzieke man mee. Hij kon zelf al bijna niet meer zitten dus reisde er ook een man mee om hem vast te houden en zijn vrouw was er ook bij. Het was zo erg om die man daar zo te zien zitten, meer dood dan levend en je wordt nog even extra op de feiten gedrukt hoe het ook alweer zit in dit land. Gezondheidszorg is voor iedereen beschikbaar, maar bereikbaar is een tweede. Er zijn overal klinieken (soms op grote afstanden, maar ze zijn er) maar in deze klinieken is meestal niet permanent een dokter aanwezig en dus moeten de mensen in de ergste gevallen letterlijk en figuurlijk een lijdensweg afleggen om bij het ziekenhuis te komen. Later hoorde we dat de man het niet gered had: omdat de doktoren in de ziekenhuizen staakte!?! Onbegrijpelijk!
Na deze heftige reis waren we blij we er in ons autootje te zitten en we gingen op weg naar CoffeeBay. Dezelfde, met potholes en (in de meeste gevallen nog levende) geiten, koeien, honden en mensen bezaaide weg, terug. In CoffeeBay hebben we genoten van het mooie strand en de metershoge golven die er op een gegeven moment voor zorgde dat ons huisje bijna onbereikbaar was.
Het werd tijd de WildCoast in te ruilen voor de bergen van Zuid Afrika: Drakensberg. We zaten in de buurt van de SaniPass en het was prachtig! Hier hebben we een hike gedaan naar de Bushman paintings onder leiding van de aller leukste gids van onze reis: Matthew uit Kaapstad. Ook hebben we hier iets gezien wat we niet hadden verwacht te zien: sneeuw! Jaja, ook in Zuid Afrika sneeuwt het en daar hebben wij van mogen meegenieten, apart!
Na de bergen en de sneeuw hadden we behoefte aan wat beschaving en zon, dus op naar Durban, Zuid Afrika’s 3e grote stad. We waren blij weer even in de bewoonde wereld te zijn en zijn meteen de eerste avond heerlijk uit eten geweest en hebben de homoscene van Durban verblijd met onze aanwezigheid :) De dag erna zijn we naar een surfwedstrijd geweest en zijn we herenigd met onze matties uit Kaapstad Tim en Simon.
Vanuit Durban zijn we via Sinta Lucia en nog een ander wildpark waar we olifanten, neushoorns, leeuwen, giraffen, zebras en nijlpaarden gespot hebben naar Johannesburg gereden.
Ik wil dit moment even gebruiken om onze Chico te bedanken, zonder haar hadden we het niet gered en ze heeft ons, die 4000km lang, geen moment in de steek gelaten!
In Johannesburg wilde we Manon verassen die ons na 4 weken ook weer zou vergezellen. Helaas werkte het hostel niet mee en ging de verassing verloren, desalniettemin was het een fijn weerzien met ons vriendinnetje uit Kaapstad die er ook een lange reis op had zitten.
In Johannesburg hebben we ons vermaakt met lekker eten en shoppen voor ons nieuwe avontuur zou beginnen…Jaja, we zijn nog niet klaar. Maandag 6 juli vertrok onze trip door Swaziland, Mozambique en het Krugerpark. We hadden onze Chico inmiddels ingeleverd en gingen verder met een soort witte legertruck van Nomad. Samen 14 andere Nederlanders, enkele Duitsters, een Zuid Afrikaan en een Australische gingen we op weg naar Swaziland. In Swaziland hebben we oog in oog gestaan met neushoorns tijdens onze gamewalk, zijn we achterna gezeten door een boze moederolifant en zijn we ’s nachts wakker gehouden door een hitsige leeuw. Na Swaziland volgde Mozambique. Wat een fantastisch land! En zo anders dan Zuid Afrika. Overal waar je kijkt zie je palmbomen en baobabs en zo hier en daar een hutje van stro afgewisseld met een klein, vervallen dorp waar het lijkt alsof de Portugezen het 35 jaar geleden zo verlaten hebben. In Mozambique hebben we gezwommen met walvishaaien en mantaroggen in Tofo, hebben we genoten van de lokale bevolking op de markt in Inhambane, gesnorkeld tussen koraal, heerlijk verse krab gegeten, rondgevaren op een dhow (lokale vissersboot) en geslapen op een ‘onbewoond eiland’ op de Bazaruto eilanden en kennis gemaakt met de hoofdstad Maputo. Na dit heerlijke land stond er nog één bestemming op de planning en dat was Kruger. Hier hebben we onze safari-ervaring compleet gemaakt door cheetahs en heel veel andere dieren te spotten en als klap op de vuurpijl: een luipaard! We kunnen jullie dus met trots vertellen dat we ze alle vijf gezien hebben en dat de Beekse Bergen of BurgersZoo de volgende keer voor ons een stuk minder spannend zullen zijn…
En toen zat het erop. Nog 2 nachtjes in Johannesburg met onze vriendinnetjes May en Manoni en daarna terug naar huis.
Na een helse vlucht, die voornamelijk zo hels was omdat we allebei heel erge last hadden van de bijwerkingen van de malariatabletten stonden onze papa’s en mama’s en zus op ons te wachten op Dusseldorf om ons warm te onthalen in ons buurland.
Wat heerlijk om weer thuis te zijn…schone kleren, schone douches, lekker eten, vriendjes en vriendinnetjes, familie, je eigen bedje! Fijn!
Nu moeten we nog hard aan de slag met onze scriptie maar we hebben genoeg informatie kunnen verzamelen over het land, de mensen en natuurlijk de leesvaardigheid van de kinderen in Kaapstad om een heel boek te schrijven, dus dat zal geen probleem worden ;)
Ik wil jullie allemaal super bedanken voor jullie aandacht! Het was heel leuk om iedere keer weer al die reacties te lezen en onze reis op die manier een beetje met jullie te delen. Ik ga vandaag of morgen nog proberen een paar foto’s op de site te zetten zodat jullie niet alleen in woord, maar ook in beeld van onze laatste paar, geweldige, maanden kunnen meegenieten!
BAIE DANKIE!!!!